Η αλήθεια είναι ότι μετά από τέσσερα
χρόνια μνημονίου τα παραπάνω επίθετα δύσκολα θα χαρακτήριζαν το Πανεπιστήμιο
στο οποίο πρόκειται να σπουδάσεις. Και αυτό γιατί, όπως ήδη ξέρεις, εδώ και 4
χρόνια η χώρα και ο λαός βρίσκονται σε καθεστώς «σωτηρίας» από την κρίση. Μια
κρίση την οποία, κυβερνήσεις, Ε.Ε και ΔΝΤ, παρουσιάζουν σαν να μας
έπληξε κάποιο φυσικό φαινόμενο, το οποίο πρέπει να υπομείνουμε κάνοντας
παράλληλα τις αναγκαίες «θυσίες» για το ξεπέρασμά του. Όμως, ξέρουμε ότι τίποτα
το φυσικό δεν υπάρχει στην έννοια της κρίσης, ότι καθόλου αθώες και ουδέτερες
δεν είναι οι θυσίες που μας επιβάλλονται στο όνομά της. Γιατί, πολιτική«σωτηρίας»
σημαίνει πολιτική με μοναδικό άξονα την αποπληρωμή των υποχρεώσεων προς τους
δανειστές, του περιβόητου χρέους που όλο λένε ότι μειώνεται και όλο
αυξάνει. Γιατί αυτή η πολιτική έχει οδηγήσει σε μισθούς πείνας, σε τσακισμένα
εργασιακά δικαιώματα, σε 1,5 εκατομμύριο ανέργους, στη φτωχοποίηση ολοένα και
περισσότερων. Γιατί με τις «θυσίες» της κυβέρνησης για να ορθοποδήσει η
χώρα, τα δημόσια αγαθά υποβαθμίζονται και ξεπουλιούνται, ανάμεσά τους και η
παιδεία.
Στο πανεπιστήμιο που μπαίνεις λοιπόν,
γίνεται μια συστηματική προσπάθεια να αντικατασταθούν το «δημόσιο»
και «δωρεάν», που θεωρούνται παρωχημένα, από επίθετα όπως «οικονομικό»
και «ανταγωνιστικό» ,που θεωρούνται συνώνυμα της προόδου. Μόνο που πίσω
από τις εύηχες λέξεις, υπάρχει η καταθλιπτική πραγματικότητα του
νέου πανεπιστημίου που οραματίζονται. Θέλουν ένα πανεπιστήμιο
«οικονομικό», του οποίου τα αποθεματικά «κουρεύονται» για την αποπληρωμή
του χρέους, που δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει τις λειτουργικές του ανάγκες και
αναζητά ιδιωτική χρηματοδότηση, που μειώνει στο ελάχιστο τις παροχές. Ένα
πανεπιστήμιο, του οποίου σχολές και τμήματα κλείνουν και συγχωνεύονται, του
οποίου οι διοικητικοί υπάλληλοι απολύονται. Από την άλλη, ένα πανεπιστήμιο «ανταγωνιστικό»,
που θα σταματήσει να προσφέρει γενική γνώση, και άρα ξεπερασμένη και άχρηστη
σύμφωνα με τα κριτήρια της αγοράς, αλλά θα προσφέρει κατάρτιση και
εξειδίκευση, μετατρέποντας το φοιτητή σε αιώνιο κυνηγό πιστοποιητικών που θα
«επιβεβαιώνουν» τη γνώση του.
Να κοιτάς μόνο τα μαθήματα σου, να
τελειώσεις τη σχολή, να βρεις δουλειά…
Κάπως έτσι πρέπει να σε συμβούλευσαν από
το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον ενόψει της φοιτητικής σου ζωής, κάπως
έτσι πρέπει να είναι και η δική σου σκέψη. Και είναι φυσιολογικό, υπό το
οικονομικό και ψυχολογικό βάρος της κρίσης, να κυριεύεσαι από το άγχος να
τελειώσεις, όσο πιο σύντομα, τις σπουδές σου και να αναζητήσεις δουλειά. Όμως, η
αδιαφορία απέναντι σε οτιδήποτε μοιάζει να μην σχετίζεται με τις σπουδές, η
λογική της ατομικής διεξόδου, είναι τραγικά αδιέξοδη:
Πρώτον, γιατί στις σημερινές
συνθήκες το να είσαι αφοσιωμένος στις σπουδές σου, χωρίς να ανησυχείς για
τίποτε άλλο, είναι απλά ανέφικτο. Πώς είναι δυνατόν να επικεντρωθείς στη
σχολή σου, όταν το πανεπιστήμιό σου δεν σου παρέχει όσα θα έπρεπε για να το
κάνεις: περικόπτεται η σίτιση, η στέγαση, τα συγγράμματα και οι γραμματείες
μένουν χωρίς διοικητικούς. Δεύτερον, γιατί οι πολιτικές της κυβέρνησης, της
Ε.Ε και του ΔΝΤ πλήττουν τη νεολαία ως σύνολο, την οδηγούν στο περιθώριο, της
στερούν το δικαίωμα στις σπουδές και στη δουλειά. Οι μετεξεταστέοι του
«νέου Λυκείου» δεν ήταν 5% ή 10% αλλά 30%. Οι φοιτητές που το Υπουργείο
επιχειρεί να διαγράψει δεν είναι ένας ή δύο αλλά 180.000. Ο άνεργος νέος δεν
αποτελεί την εξαίρεση αλλά τον κανόνα. Όταν η απόρριψη γίνεται το συλλογικό βίωμα
μιας ολόκληρης γενιάς, η ατομική διαφυγή δεν μπορεί να αποτελεί λύση. Τρίτον,
γιατί σε αυτήν ακριβώς τη στάση ελπίζουν οι κάθε λογής κυβερνητικοί «σωτήρες».
Μην ξεχνάς ότι κάθε φορά που οι φοιτητές και η νεολαία αγωνίζονται για τα
δικαιώματά τους, η κριτική είναι «τι δουλειά έχουν με την πολιτική, γιατί δεν
ασχολούνται με τα μαθήματά τους;». Σπέρνουν το φόβο προσδοκώντας σε μια νεολαία
ηττημένη και απαθή. Η κυβερνητική πολιτική σε θέλει ένα φοβισμένο
ρομπότ εξειδίκευσης και αποστειρωμένης γνώσης που θα σε πετά και θα σε ανασύρει
από τον κάλαθο των αχρήστων όποτε σε χρειάζεται, όπως αυτή τη στιγμή πετά τους
180.000 «αιώνιους» φοιτητές, όπως θα πετάξει και εμάς με τη συμπλήρωση
ν+2 χρόνων, εάν εξασφαλίσει τη σιωπή και την υποταγή μας στη λογική της ατομικής
επιβίωσης.
Μην παρατηρείς, μην παραδίνεσαι, ΑΓΩΝΙΣΟΥ!
Απέναντι στην κατάσταση του κοινωνικού
μεσαίωνα που διαμορφώνεται, στο νέο μνημονιακό πανεπιστήμιο που οραματίζονται
και οικοδομούν, στο καθεστώς απόρριψης των νέων από τη μόρφωση και τη δουλειά,
δυο δρόμοι υπάρχουν για τον καθένα από εμάς. Ο ένας είναι αυτός της παράδοσης
και της προσαρμογής. Προσαρμογή της σκέψης στο ότι είναι φυσιολογικό να μην
σπουδάζουν όλοι, να μην εργάζονται εκατοντάδες χιλιάδες, να μην υπάρχουν
εργασιακά δικαιώματα. Προσαρμογή των προσδοκιών σε μια δουλειά για 300€ ή στη
μετανάστευση. Προσαρμογή στη λογική του ατομικού δρόμου, που σήμερα είναι
συνυφασμένος όσο ποτέ άλλοτε με τον κοινωνικό κανιβαλισμό, για να βρεθεί
κάποιος άλλος και όχι εσύ στον εφιάλτη της ανεργίας. Ο άλλος είναι ο
δύσκολος δρόμος του συλλογικού αγώνα για να ανατρέψουμε την πολιτική που μας
βυθίζει στην εξαθλίωση.
Αυτός ο αγώνας για εμάς, ως Αριστερό
Δίκτυο Νεολαίας, για να είναι αποτελεσματικός πρέπει να δοθεί καταρχήν από ένα
σύγχρονο, μαζικό, πολιτικό φοιτητικό κίνημα. Ένα φοιτητικό κίνημα, που θα
έρχεται σε κόντρα με την προσπάθεια των κάθε λογής υποστηρικτών της
σημερινής κατάστασης να εξευτελίσουν και να παρουσιάσουν σαν «πηγές του
κακού» τις έννοιες της συλλογικότητας και της πολιτικής, που θα βασίζεται
στην ενεργή συμμετοχή όλων. Ένα νεολαιίστικο κίνημα που θα συσπειρώνει τους
μαθητές, τους φοιτητές, τους νέους της εργασιακής επισφάλειας και της
ανεργίας και θα διεκδικεί ένα μέλλον με αξιοπρέπεια. Στην κατεύθυνση αυτή, θεωρούμε
αναγκαία τη διαμόρφωση ενός Αριστερού Μετώπου Νεολαίας από σχήματα και παρατάξεις
της αριστεράς, από ανένταχτο κόσμο, λέσχες κλπ. που θα λειτουργεί ως πόλος
έλξης, που θα πείθει και θα διαπαιδαγωγεί κόσμο από την πλευρά του αγώνα,
κόντρα στον ατομικό δρόμο.
Γιατί, το δίκαιο δεν διεκδικείται με
«ωχαδερφισμούς» και παρακάλια. Σε μια εποχή που όλα ξεπουλιούνται στο όνομα της
παραμονής της χώρας στο «μονόδρομο της σωτηρίας» του ευρώ και της Ε.Ε , που τα
όνειρα σου μπαίνουν σε «μνημονιακά» καλούπια, που τα κέρδη των αγώνων ολόκληρων
γενιών παίρνονται πίσω με βία και αυταρχισμό, που ο φασισμός σηκώνει κεφάλι,
μην τους αφήνεις να σε θεωρούν ηττημένο. Οι αγώνες δεν είναι το φετίχ
της μειοψηφίας. Είναι ο τρόπος των πολλών να πάρουν την κατάσταση στα
χέρια τους. Για να μην ξεπληρώνει το πανεπιστήμιο το χρέος, για να μη γίνει
πανεπιστήμιο των λίγων. Για να μην γίνουμε η γενιά που θα ζει με το φόβο της
διαγραφής τώρα και της απόλυσης αργότερα, που θα θεωρεί τη μόρφωση προνόμιο και
όχι καθολικό δικαίωμα, που θα είναι σε μια συνεχή διαδικασία κατάρτισης-
απόρριψης- επανακατάρτισης, δουλεύοντας για μισθούς- χαρτζιλίκι. Για να μην
ξεχάσουμε ότι κάποτε υπήρχαν μόνιμη, σταθερή εργασία και δικαιώματα… Για να μην
εξευτελίζεται μια ολόκληρη γενιά επειδή πιστεύουν πως δεν έχεις φωνή ή πως θα
είσαι κι εσύ ένας ακόμα φοιτητής που θα αποδεχθείς, θα παρατηρείς, θα δέχεσαι…
Μην τους αφήσεις να γράψουν το μέλλον σου…
ΠΑΡ’ ΤΟ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ!
