Να μη γίνουμε χαμένη γενιά
Έξι
χρόνια μετά την είσοδο της χώρας στο μνημόνιο και τα περιβόητα πακέτα
«στήριξης», βρίσκουν την χώρα στα όρια διάλυσης, μια ολόκληρη κοινωνία σε
επίπεδα εξαθλίωσης και τη νεολαία μπροστά σε ένα τεράστιο αδιέξοδο. Μετά από
έξι χρόνια πλήρους υποταγής στο διεθνές πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της
Ευρωζώνης και των δανειστών έχει οικοδομηθεί μια νέα κοινωνία, με τις
εργασιακές σχέσεις να επιστρέφουν στην κυριολεξία έναν αιώνα πίσω, τις
κοινωνικές παροχές να πετσοκόβονται και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου να
παρουσιάζεται ως «αξιοποίηση». Μια νέα κοινωνία που η εργασία, η υγεία, η
εκπαίδευση, η δημοκρατία, ακόμα και ο ίδιος της ο τόπος, είναι στο σφυρί για
την αποπληρωμή του χρέους.
Τα μνημόνια δεν αποτελούν απλά νόμους, αλλά διαμορφώνουν μια νέα κοινωνική πραγματικότητα. Πρόκειται για την μεγαλύτερη σε βάθος και ένταση επίθεση που δέχτηκε σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα μία χώρα. Η επίθεση αυτή δεν αφορά μόνο δικαιώματα και παροχές, αλλά και την προσπάθεια οικοδόμησης μιας συνείδησης χαμηλών προσδοκιών όπου η ανεργία, η φτώχεια και το η απουσία προοπτικής θα αποτελούν φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Αυτή την πραγματικότητα, το σύστημα σύσσωμο παλεύει να την παρουσιάσει ως μονόδρομο, από τη συστηματική καταγγελία κάθε εναλλακτικής μέχρι την εκστρατεία φόβου και τρομοκρατίας εναντίον του «ΟΧΙ» την περίοδο του δημοψηφίσματος. Είναι πλέον φανερό πως κάθε όπλο που έχει στη διάθεση του, θα χρησιμοποιηθεί για να επιβληθεί η εμπέδωση αυτής της κατάστασης.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, συνεχίζει αδιάκοπα την εφαρμογή των μνημονίων. Ψηφισμένα μέτρα όπως η απελευθέρωση των πλειστηριασμών, το νέο ασφαλιστικό που προωθεί, και οι αλλαγές που ετοιμάζονται στη φορολογία και την εργασία, κατ’ εφαρμογή του 3ου Μνημονίου, αποτελούν όχι απλά συνέχεια αλλά αναβάθμιση της επίθεσης. Σε αυτή τη πραγματικότητα δεν χωράνε παραμύθια για παράλληλα προγράμματα, δεν χωράει περισσότερη κοροϊδία για «ταξική μεροληψία» από μια κυβέρνηση που καταδικάζει το λαό στη φτώχεια και τη νεολαία στη μετανάστευση. Η στυγνή απόρριψη της λαϊκής εντολής του «ΟΧΙ» και η υποταγή της στο διεθνές πλαίσιο καθιστά ξεκάθαρο πως η μόνη λύση για να υπάρξει προοπτική και διέξοδος είναι η ρήξη με το παγκοσμιοποιημένο μοντέλο και τη νεοφιλελεύθερη Ε.Ε, η έξοδος από την ευρωζώνη και η στάση πληρωμών του χρέους.
Η χώρα στο επίκεντρο ευρύτερων γεωπολιτικών εξελίξεων.
Οι ευρύτερες εξελίξεις και η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην περιοχή της νοτιοανατολικής λεκάνης της μεσογείου και στη Μέση ανατολή σφίγγουν επικίνδυνα τον κλοιό για το λαό και τη χώρα. Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ και ΕΕ στη Συρία και την ευρύτερη περιοχή έχουν δημιουργήσει μεγάλες ροές προσφύγων προς την δύση προκείμενου να γλιτώσουν από τον πόλεμο και τη σφαγή. Ο τρόπος με τον οποίο η Ε.Ε αντιμετωπίζει το προσφυγικό, αφ' ενός αποκαλύπτει ότι ουδεμία σχέση έχει με τη δημοκρατία κι αφ' ετέρου ότι σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί την «ενωμένη Ευρώπη της ασφάλειας και της αλληλεγγύης για τα κράτη- μέλη της». Οι χώρες του ευρωπαϊκού κέντρου για να αποφύγουν τις προσφυγικές ροές κλείνουν τα σύνορα, μετατρέποντας χώρες σαν την Ελλάδα σε «αποθήκες ψυχών». Στο Αιγαίο, καθημερινά εδώ και μήνες, πνίγονται άνθρωποι. Στη Δανία, οι κρατικές αρχές αφαιρούν από πρόσφυγες και μετανάστες, χρήματα και αντικείμενα αξίας κατά την είσοδό τους στη χώρα. Στη Γαλλία, 4 μήνες μετά την επίθεση στο Παρίσι, εξακολουθεί να ισχύει το καθεστώς «έκτακτης ανάγκης», με απαγόρευση των συγκεντρώσεων και παρουσία του στρατού στους δρόμους. Ο φασιστικός και ξενοφοβικός πολιτικός λόγος και πρακτική, βρίσκουν επικίνδυνα εύφορο έδαφος και επανέρχονται στο πολιτικό προσκήνιο σε μια σειρά χωρών.
Τα μνημόνια δεν αποτελούν απλά νόμους, αλλά διαμορφώνουν μια νέα κοινωνική πραγματικότητα. Πρόκειται για την μεγαλύτερη σε βάθος και ένταση επίθεση που δέχτηκε σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα μία χώρα. Η επίθεση αυτή δεν αφορά μόνο δικαιώματα και παροχές, αλλά και την προσπάθεια οικοδόμησης μιας συνείδησης χαμηλών προσδοκιών όπου η ανεργία, η φτώχεια και το η απουσία προοπτικής θα αποτελούν φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Αυτή την πραγματικότητα, το σύστημα σύσσωμο παλεύει να την παρουσιάσει ως μονόδρομο, από τη συστηματική καταγγελία κάθε εναλλακτικής μέχρι την εκστρατεία φόβου και τρομοκρατίας εναντίον του «ΟΧΙ» την περίοδο του δημοψηφίσματος. Είναι πλέον φανερό πως κάθε όπλο που έχει στη διάθεση του, θα χρησιμοποιηθεί για να επιβληθεί η εμπέδωση αυτής της κατάστασης.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, συνεχίζει αδιάκοπα την εφαρμογή των μνημονίων. Ψηφισμένα μέτρα όπως η απελευθέρωση των πλειστηριασμών, το νέο ασφαλιστικό που προωθεί, και οι αλλαγές που ετοιμάζονται στη φορολογία και την εργασία, κατ’ εφαρμογή του 3ου Μνημονίου, αποτελούν όχι απλά συνέχεια αλλά αναβάθμιση της επίθεσης. Σε αυτή τη πραγματικότητα δεν χωράνε παραμύθια για παράλληλα προγράμματα, δεν χωράει περισσότερη κοροϊδία για «ταξική μεροληψία» από μια κυβέρνηση που καταδικάζει το λαό στη φτώχεια και τη νεολαία στη μετανάστευση. Η στυγνή απόρριψη της λαϊκής εντολής του «ΟΧΙ» και η υποταγή της στο διεθνές πλαίσιο καθιστά ξεκάθαρο πως η μόνη λύση για να υπάρξει προοπτική και διέξοδος είναι η ρήξη με το παγκοσμιοποιημένο μοντέλο και τη νεοφιλελεύθερη Ε.Ε, η έξοδος από την ευρωζώνη και η στάση πληρωμών του χρέους.
Η χώρα στο επίκεντρο ευρύτερων γεωπολιτικών εξελίξεων.
Οι ευρύτερες εξελίξεις και η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην περιοχή της νοτιοανατολικής λεκάνης της μεσογείου και στη Μέση ανατολή σφίγγουν επικίνδυνα τον κλοιό για το λαό και τη χώρα. Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ και ΕΕ στη Συρία και την ευρύτερη περιοχή έχουν δημιουργήσει μεγάλες ροές προσφύγων προς την δύση προκείμενου να γλιτώσουν από τον πόλεμο και τη σφαγή. Ο τρόπος με τον οποίο η Ε.Ε αντιμετωπίζει το προσφυγικό, αφ' ενός αποκαλύπτει ότι ουδεμία σχέση έχει με τη δημοκρατία κι αφ' ετέρου ότι σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί την «ενωμένη Ευρώπη της ασφάλειας και της αλληλεγγύης για τα κράτη- μέλη της». Οι χώρες του ευρωπαϊκού κέντρου για να αποφύγουν τις προσφυγικές ροές κλείνουν τα σύνορα, μετατρέποντας χώρες σαν την Ελλάδα σε «αποθήκες ψυχών». Στο Αιγαίο, καθημερινά εδώ και μήνες, πνίγονται άνθρωποι. Στη Δανία, οι κρατικές αρχές αφαιρούν από πρόσφυγες και μετανάστες, χρήματα και αντικείμενα αξίας κατά την είσοδό τους στη χώρα. Στη Γαλλία, 4 μήνες μετά την επίθεση στο Παρίσι, εξακολουθεί να ισχύει το καθεστώς «έκτακτης ανάγκης», με απαγόρευση των συγκεντρώσεων και παρουσία του στρατού στους δρόμους. Ο φασιστικός και ξενοφοβικός πολιτικός λόγος και πρακτική, βρίσκουν επικίνδυνα εύφορο έδαφος και επανέρχονται στο πολιτικό προσκήνιο σε μια σειρά χωρών.
Στη
χώρα μας, η συμφωνία μεταξύ Γερμανίας και Τουρκίας για συμμετοχή του ΝΑΤΟ στην
φύλαξη των συνόρων στο Αιγαίο προκείμενου να ανακοπούν οι ροές προσφύγων προς
την δύση ανοίγει ακόμα μια δραματικά επικίνδυνη σελίδα. Ο καιροσκοπισμός, τόσο
των εδώ πρώην και νυν κυβερνώντων όσο όμως και των ιμπεριαλιστών, σε συνάρτηση
με την τεταμένη κατάσταση στην περιοχή αποτελούν ένα επικίνδυνο μείγμα για την
εθνική ανεξαρτησία και το λαό. Με λίγα λόγια η Ελλάδα κινδυνεύει να
μετατραπεί σε ένα μεγάλο στρατόπεδο συγκέντρωσης με εγκλωβισμένους πρόσφυγες
και μετανάστες και ταυτόχρονα μια στρατοκρατούμενη γκρίζα ζώνη ανάμεσα σε
«ανατολή» και «δύση». Η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες, ανθρωπιστική αλλά κυρίως
πολιτική με καταγγελία της πολιτικής της Ε.Ε και αίτημα να υπάρξει ασφαλής
διέλευσή τους, ο αγώνας ενάντια στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς που διαλύουν
χώρες, βυθίζουν στη δυστυχία και καταδικάζουν στην προσφυγιά λαούς ολόκληρους,
το αίτημα να αποχωρήσει τώρα το ΝΑΤΟ, η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας της
χωράς, πρέπει να αποτελέσουν βασικές στοχεύσεις ενός σύγχρονου,
αντιιμπεριαλιστικού κινήματος νεολαίας.
Η νεολαία μπροστά σε ένα τεράστιο αδιέξοδο.
Οι πολιτικές των μνημονίων έβαλαν στο στόχαστρο τη γενιά μας, καθορίζοντας το πως ζει και κυριότερα το πως θα ζήσει. Δημιούργησαν ένα μοντέλο ζωής, σπουδών κι εργασίας, ένα μοντέλο “ευελιξίας” κι “ανταγωνιστικότητας” που συνθέτουν τα τεράστια ποσοστά ανεργίας, η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και οι μισθοί πείνας των 400ευρώ. Τελευταίος κρίκος σε αυτή την αλυσίδα είναι το νέο ασφαλιστικό που θα καταθέσει προς ψήφιση η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Κανένα μέλλον δεν μπορεί να υπάρξει όταν ένας νέος εργαζόμενος θα προσλαμβάνεται με ατομικές συμβάσεις εργασίας γιατί οι συλλογικές συμβάσεις αποτελούν άγνωστη λέξη για τους περισσότερους και αναπτυξιακό βαρίδι για τη κυβέρνηση και τη τρόικα, με ατομικά καθορισμένους μισθούς - πείνας των 500 ή 600 ευρώ καθώς η ανεργία πιέζει ατομικά τον κάθε εργαζόμενο να υπογράψει ό,τι του δώσουν και αποτελεί για τον εργοδότη μια πηγή φτηνής και αναλώσιμης εργατικής δύναμης. Σε μεγάλο δε ποσοστό θα απασχολείται σε εκ περιτροπής εργασία και μερική απασχόληση. Σε αυτά έρχεται και «κουμπώνει» το νέο ασφαλιστικό: με το απαγορευτικό ύψος των ασφαλιστικών εισφορών, αφ' ενός θα αδυνατεί να εργαστεί ως ελεύθερος επαγγελματίας ή αυτοαπασχολούμενος κι αφ' ετέρου θα εξωθείται στη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, ενώ θα του «εξασφαλίζεται» μια σύνταξη – χαρτζιλίκι των 400 - 500 ευρώ – μετά τα 67.
Η παιδεία στο στόχαστρο.
Στο βωμό της αποπληρωμής του δημοσίου χρέους οι δαπάνες για την παιδεία από τον κρατικό προϋπολογισμό κατρακύλησαν σε μηδαμινά επίπεδα. Φέτος η χρηματοδότηση των ιδρυμάτων είναι μειωμένη κατά 20% σε σχέση με πέρσι και συνολικά κατά 75% σε σχέση με το 2010.Το χτύπημα όμως στην χρηματοδότηση των ιδρυμάτων δεν μένει μόνο στην μείωση των κρατικών προϋπολογισμών. Με το κούρεμα των αποθεματικών των ταμείων το PSI το 2012 τα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας απώλεσαν περίπου 200 εκατομμύρια ευρώ. Αποτέλεσμα των παραπάνω αποτελούν το κλείσιμο χιλιάδων σχολείων και το στοίβαγμα πολλών δεκάδων παιδιών σε μια αίθουσα, το κλείσιμο τμημάτων, η υπολειτουργία ολόκληρων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, οι τεράστιες μειώσεις που αγγίζουν το 30% σε διοικητικό και λειτουργικό προσωπικό. Στοιχειώδεις παροχές όπως σίτιση, στέγαση και το αναγκαίο υποστηρικτικό υλικό (συγγράμματα κλπ) τείνουν να αποτελούν παρελθόν ενώ όλο και περισσότεροι φοιτητές αναγκάζονται να παρατήσουν τις σπουδές τους Η εκπαίδευση αποτελεί όλο και περισσότερο ένα αγαθό μόνο για τους έχοντες, αποκλείοντας την πρόσβαση στα λαϊκά στρώματα που δεν έχουν δυνατότητα για τέτοιες «πολυτέλειες».
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ο Υπουργός Παιδείας Ν. Φίλης ανακοίνωσε την έναρξη του εθνικού διαλόγου για την παιδεία. Από τα πρώτα κιόλας δείγματα γραφής γίνεται ξεκάθαρο ότι πρόκειται για ένα εθνικό διάλογο διάλυσης της Δημόσιας Παιδείας στο μέτρο που δεν αναιρεί κανένα από τους προηγούμενους νόμους νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης του πανεπιστημίου (ν. Διαμαντοπούλου-Αρβανιτοπουλου), δεσμεύεται για εφαρμογή της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ που προβλέπει μείωση του αριθμού φοιτητών και χρηματοδότηση των πανεπιστημίων από φοιτητές (δίδακτρα) και άλλους ιδιωτικούς πόρους και τέλος, σε καμία περίπτωση δεν αντιμετωπίζει το βασικό πρόβλημα της παιδείας, τους συρρικνωμένους μνημονιακούς προϋπολογισμούς που δημιούργησαν το πανεπιστήμιο που ξεπληρώνει χρέη, με δεκάδες ιδρύματα σε καθεστώς υπολειτουργίας και τους ταξικούς φραγμούς να εντείνονται.
Οι πολιτικές των μνημονίων έβαλαν στο στόχαστρο τη γενιά μας, καθορίζοντας το πως ζει και κυριότερα το πως θα ζήσει. Δημιούργησαν ένα μοντέλο ζωής, σπουδών κι εργασίας, ένα μοντέλο “ευελιξίας” κι “ανταγωνιστικότητας” που συνθέτουν τα τεράστια ποσοστά ανεργίας, η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και οι μισθοί πείνας των 400ευρώ. Τελευταίος κρίκος σε αυτή την αλυσίδα είναι το νέο ασφαλιστικό που θα καταθέσει προς ψήφιση η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Κανένα μέλλον δεν μπορεί να υπάρξει όταν ένας νέος εργαζόμενος θα προσλαμβάνεται με ατομικές συμβάσεις εργασίας γιατί οι συλλογικές συμβάσεις αποτελούν άγνωστη λέξη για τους περισσότερους και αναπτυξιακό βαρίδι για τη κυβέρνηση και τη τρόικα, με ατομικά καθορισμένους μισθούς - πείνας των 500 ή 600 ευρώ καθώς η ανεργία πιέζει ατομικά τον κάθε εργαζόμενο να υπογράψει ό,τι του δώσουν και αποτελεί για τον εργοδότη μια πηγή φτηνής και αναλώσιμης εργατικής δύναμης. Σε μεγάλο δε ποσοστό θα απασχολείται σε εκ περιτροπής εργασία και μερική απασχόληση. Σε αυτά έρχεται και «κουμπώνει» το νέο ασφαλιστικό: με το απαγορευτικό ύψος των ασφαλιστικών εισφορών, αφ' ενός θα αδυνατεί να εργαστεί ως ελεύθερος επαγγελματίας ή αυτοαπασχολούμενος κι αφ' ετέρου θα εξωθείται στη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, ενώ θα του «εξασφαλίζεται» μια σύνταξη – χαρτζιλίκι των 400 - 500 ευρώ – μετά τα 67.
Η παιδεία στο στόχαστρο.
Στο βωμό της αποπληρωμής του δημοσίου χρέους οι δαπάνες για την παιδεία από τον κρατικό προϋπολογισμό κατρακύλησαν σε μηδαμινά επίπεδα. Φέτος η χρηματοδότηση των ιδρυμάτων είναι μειωμένη κατά 20% σε σχέση με πέρσι και συνολικά κατά 75% σε σχέση με το 2010.Το χτύπημα όμως στην χρηματοδότηση των ιδρυμάτων δεν μένει μόνο στην μείωση των κρατικών προϋπολογισμών. Με το κούρεμα των αποθεματικών των ταμείων το PSI το 2012 τα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας απώλεσαν περίπου 200 εκατομμύρια ευρώ. Αποτέλεσμα των παραπάνω αποτελούν το κλείσιμο χιλιάδων σχολείων και το στοίβαγμα πολλών δεκάδων παιδιών σε μια αίθουσα, το κλείσιμο τμημάτων, η υπολειτουργία ολόκληρων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, οι τεράστιες μειώσεις που αγγίζουν το 30% σε διοικητικό και λειτουργικό προσωπικό. Στοιχειώδεις παροχές όπως σίτιση, στέγαση και το αναγκαίο υποστηρικτικό υλικό (συγγράμματα κλπ) τείνουν να αποτελούν παρελθόν ενώ όλο και περισσότεροι φοιτητές αναγκάζονται να παρατήσουν τις σπουδές τους Η εκπαίδευση αποτελεί όλο και περισσότερο ένα αγαθό μόνο για τους έχοντες, αποκλείοντας την πρόσβαση στα λαϊκά στρώματα που δεν έχουν δυνατότητα για τέτοιες «πολυτέλειες».
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ο Υπουργός Παιδείας Ν. Φίλης ανακοίνωσε την έναρξη του εθνικού διαλόγου για την παιδεία. Από τα πρώτα κιόλας δείγματα γραφής γίνεται ξεκάθαρο ότι πρόκειται για ένα εθνικό διάλογο διάλυσης της Δημόσιας Παιδείας στο μέτρο που δεν αναιρεί κανένα από τους προηγούμενους νόμους νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης του πανεπιστημίου (ν. Διαμαντοπούλου-Αρβανιτοπουλου), δεσμεύεται για εφαρμογή της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ που προβλέπει μείωση του αριθμού φοιτητών και χρηματοδότηση των πανεπιστημίων από φοιτητές (δίδακτρα) και άλλους ιδιωτικούς πόρους και τέλος, σε καμία περίπτωση δεν αντιμετωπίζει το βασικό πρόβλημα της παιδείας, τους συρρικνωμένους μνημονιακούς προϋπολογισμούς που δημιούργησαν το πανεπιστήμιο που ξεπληρώνει χρέη, με δεκάδες ιδρύματα σε καθεστώς υπολειτουργίας και τους ταξικούς φραγμούς να εντείνονται.
Υπάρχει άλλος Δρόμος! Ένας δρόμος με για ζωή με
αξιοπρέπεια και προοπτική.
Σήμερα η νεολαία είναι το κομμάτι εκείνο που πλάι στο παρόν της φτωχοποίησης βιώνει την ουσιαστική απουσία προοπτικής. Αυτό ταυτόχρονα την ορίζει ως τον ευαίσθητο κρίκο της κοινωνίας και ταυτόχρονα την ενοποιεί ως γενιά. Τα μαζικά κύματα μετανάστευσης, η ανεργία για τους περισσότερους και η εργασία με όρους ζούγκλας για τους «τυχερούς», είναι το τοπίο για την «πρώτη γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη σε συνθήκες ειρήνης». Βασικό υποστύλωμα της ασκούμενης πολιτικής είναι η ρητορική σύμφωνα με την οποία «δεν μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό, τα πράγματα δεν μπορούν να πάνε αλλιώς». Κόντρα στην προσπάθεια να κυριαρχήσει το αίσθημα της ανημπόριας, της ηττοπάθειας και της μοιρολατρίας έχουμε ανάγκη από ένα πολιτικό και διεκδικητικό κίνημα νεολαίας. Το διεκδικητικό πλαίσιο ενός τέτοιου κινήματος είναι:
Να μην κατατεθεί το νέο ασφαλιστικό. Παλεύουμε για ένα αλληλέγγυο και αναδιανεμητικό δημόσιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Καμία μείωση και περικοπή σε συντάξεις. Όχι στην κατάργηση του ΕΚΑΣ. Θεσμοί ελέγχου και τιμωρίας της εργοδοσίας για απλήρωτους μισθούς, για «μαύρη» και ανασφάλιστη εργασία, για απολύσεις. Δημόσια και Δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους.
Μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους. Να ξηλωθούν όλοι οι αντεργατικοί νόμοι της τελευταίας πενταετίας. Επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Η δουλειά είναι δικαίωμα κι όχι χορηγία. Να καταργηθεί τώρα ο «θεσμός» των voucher. Κατάργηση του Συμφώνου Πρώτης Απασχόλησης.
Προστασία των ανέργων. Επίδομα ανεργίας σε όλους τους ανέργους χωρίς «άπιαστα» προαπαιτούμενα. Επίδομα ανεργίας με τη λήψη πτυχίου. Δωρεάν μετακίνηση σε όλα τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Δωρεάν πρόσβαση όλων των ανέργων στον πολιτισμό και την άθληση.
Νέες θέσεις πλήρους απασχόλησης τώρα. Είναι δυνατό και αναγκαίο να υπάρξει πλάνο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, με κρατικές επενδύσεις σε παραγωγικούς τομείς και κρατικό έλεγχο των τραπεζών, ικανό να απορροφήσει χιλιάδες σε θέσεις εργασίας πλήρους και σταθερής απασχόλησης. Στήριξη και χρηματοδότηση των δημόσιων ΑΕΙ-ΤΕΙ και των σχολείων, των νοσοκομείων, των ερευνητικών κέντρων, των δομών πρόνοιας και στελέχωση με αντίστοιχο προσωπικό. Στήριξη σε νέους πτυχιούχους – επιστήμονες, αγρότες, καλλιεργητές, ερευνητές και μικροεπιχειρηματίες.
Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία για όλους. Άμεση κρατική χρηματοδότηση για την κάλυψη των αναγκών των Ιδρυμάτων – Καμία πειθάρχηση στους κανόνες της ΕΕ για πλεονασματικούς προϋπολογισμούς που σφίγγουν την θηλιά της υποχρηματοδότησης της εκπαίδευσης. Διπλασιασμός των δαπανών για την Παιδεία. Καμία χρηματοδότηση – εξάρτηση από ιδιωτικά κεφάλαια. Κάλυψη όλων των αναγκών για διδακτικό και διοικητικό προσωπικό με καθεστώς μόνιμης και σταθερής εργασίας – έξω οι εργολάβοι απ τα πανεπιστήμια. Καμία σκέψη για δίδακτρα. Να καταργηθούν τώρα τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά. Δωρεάν παροχές σίτισης, στέγασης και μετακίνησης για όλους τους φοιτητές.
Όχι στο αγοραίο Πανεπιστήμιο. Καμία σκέψη για αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος. Να σταματήσει η άμεση και έμμεση ιδιωτικοποίηση της παιδείας. Κατάργηση της ΑΔΙΠ(Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας), κατάργηση της δήθεν «αξιολόγησης» που μοναδικά κριτήρια έχει την ανταγωνιστικότητα και την αποδοτικότητα προς όφελος του κέρδους. Να καταργηθούν οι Οργανισμοί που ενσωματώνουν όλες τις αντιδραστικές αλλαγές του τελευταίου νόμου πλαισίου. Να καταργηθεί ο νόμος Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου.
Επιστημονική μόρφωση και όχι «δεξιότητες και ευελιξία». Τα ελληνικά ιδρύματα να τεθούν έξω από το σύστημα Μπολόνια, καμία διάσπαση του πτυχίου σε bachelor και master, να καταργηθούν οι διδακτικές μονάδες(ECTS), καμία αξιολόγηση στα πρότυπα του ανταγωνιστικού πανεπιστημίου. Τα ελληνικά ιδρύματα να τεθούν εκτός του Ενιαίου Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΕΧΑΕ) που μετατρέπει τα τριτοβάθμια ιδρύματα σε σούπερ μάρκετ παροχής δεξιοτήτων.
Κάθε πτυχίο να αντιστοιχεί σε ένα επάγγελμα ή κλάδο. Ενοποίηση και όχι περαιτέρω διάσπαση των σχολών και των γνωστικών αντικειμένων. Να σταματήσει τώρα το κυνήγι πτυχίων, μεταπτυχιακών, διδακτικών μονάδων, πιστοποιητικών και συνεδρίων.
Να σταματήσει τώρα ο εθνικός διάλογος για την Παιδεία. Καμία συμμετοχή και διακοπή στον κυβερνητικό μονόλογο που μοναδικό στόχο έχει να παρουσιάσει ως επιστημονικά τεκμηριωμένες και κοινωνικά νομιμοποιημένες τις μεταρρυθμίσεις διάλυσης της δημόσιας, δωρεάν παιδείας, που ήδη έχουν συμφωνηθεί βάσει του 3ου μνημονίου.
Γνωρίζουμε ότι το παραπάνω διεκδικητικό πλαίσιο δεν μπορεί να υλοποιηθεί όσο η χώρα θα βρίσκεται δέσμια στο διεθνές πλαίσιο της ΕΕ και της Ευρωζώνης και τους κανόνες που αυτό επιβάλει. Η παύση πληρωμών στο χρέος και η διαγραφή του, η έξοδος από το ευρώ και η ρήξη και η αποδέσμευση από την Ε.Ε., ένα σχέδιο κοινωνικής ανασυγκρότησης και αυτοδύναμης ανάπτυξης, είναι βασικά και αναγκαία βήματα για μια διαφορετική πορεία.
Για
την οργανωτική και πολιτική ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος.Σήμερα η νεολαία είναι το κομμάτι εκείνο που πλάι στο παρόν της φτωχοποίησης βιώνει την ουσιαστική απουσία προοπτικής. Αυτό ταυτόχρονα την ορίζει ως τον ευαίσθητο κρίκο της κοινωνίας και ταυτόχρονα την ενοποιεί ως γενιά. Τα μαζικά κύματα μετανάστευσης, η ανεργία για τους περισσότερους και η εργασία με όρους ζούγκλας για τους «τυχερούς», είναι το τοπίο για την «πρώτη γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη σε συνθήκες ειρήνης». Βασικό υποστύλωμα της ασκούμενης πολιτικής είναι η ρητορική σύμφωνα με την οποία «δεν μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό, τα πράγματα δεν μπορούν να πάνε αλλιώς». Κόντρα στην προσπάθεια να κυριαρχήσει το αίσθημα της ανημπόριας, της ηττοπάθειας και της μοιρολατρίας έχουμε ανάγκη από ένα πολιτικό και διεκδικητικό κίνημα νεολαίας. Το διεκδικητικό πλαίσιο ενός τέτοιου κινήματος είναι:
Να μην κατατεθεί το νέο ασφαλιστικό. Παλεύουμε για ένα αλληλέγγυο και αναδιανεμητικό δημόσιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Καμία μείωση και περικοπή σε συντάξεις. Όχι στην κατάργηση του ΕΚΑΣ. Θεσμοί ελέγχου και τιμωρίας της εργοδοσίας για απλήρωτους μισθούς, για «μαύρη» και ανασφάλιστη εργασία, για απολύσεις. Δημόσια και Δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους.
Μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους. Να ξηλωθούν όλοι οι αντεργατικοί νόμοι της τελευταίας πενταετίας. Επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Η δουλειά είναι δικαίωμα κι όχι χορηγία. Να καταργηθεί τώρα ο «θεσμός» των voucher. Κατάργηση του Συμφώνου Πρώτης Απασχόλησης.
Προστασία των ανέργων. Επίδομα ανεργίας σε όλους τους ανέργους χωρίς «άπιαστα» προαπαιτούμενα. Επίδομα ανεργίας με τη λήψη πτυχίου. Δωρεάν μετακίνηση σε όλα τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Δωρεάν πρόσβαση όλων των ανέργων στον πολιτισμό και την άθληση.
Νέες θέσεις πλήρους απασχόλησης τώρα. Είναι δυνατό και αναγκαίο να υπάρξει πλάνο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, με κρατικές επενδύσεις σε παραγωγικούς τομείς και κρατικό έλεγχο των τραπεζών, ικανό να απορροφήσει χιλιάδες σε θέσεις εργασίας πλήρους και σταθερής απασχόλησης. Στήριξη και χρηματοδότηση των δημόσιων ΑΕΙ-ΤΕΙ και των σχολείων, των νοσοκομείων, των ερευνητικών κέντρων, των δομών πρόνοιας και στελέχωση με αντίστοιχο προσωπικό. Στήριξη σε νέους πτυχιούχους – επιστήμονες, αγρότες, καλλιεργητές, ερευνητές και μικροεπιχειρηματίες.
Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία για όλους. Άμεση κρατική χρηματοδότηση για την κάλυψη των αναγκών των Ιδρυμάτων – Καμία πειθάρχηση στους κανόνες της ΕΕ για πλεονασματικούς προϋπολογισμούς που σφίγγουν την θηλιά της υποχρηματοδότησης της εκπαίδευσης. Διπλασιασμός των δαπανών για την Παιδεία. Καμία χρηματοδότηση – εξάρτηση από ιδιωτικά κεφάλαια. Κάλυψη όλων των αναγκών για διδακτικό και διοικητικό προσωπικό με καθεστώς μόνιμης και σταθερής εργασίας – έξω οι εργολάβοι απ τα πανεπιστήμια. Καμία σκέψη για δίδακτρα. Να καταργηθούν τώρα τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά. Δωρεάν παροχές σίτισης, στέγασης και μετακίνησης για όλους τους φοιτητές.
Όχι στο αγοραίο Πανεπιστήμιο. Καμία σκέψη για αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος. Να σταματήσει η άμεση και έμμεση ιδιωτικοποίηση της παιδείας. Κατάργηση της ΑΔΙΠ(Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας), κατάργηση της δήθεν «αξιολόγησης» που μοναδικά κριτήρια έχει την ανταγωνιστικότητα και την αποδοτικότητα προς όφελος του κέρδους. Να καταργηθούν οι Οργανισμοί που ενσωματώνουν όλες τις αντιδραστικές αλλαγές του τελευταίου νόμου πλαισίου. Να καταργηθεί ο νόμος Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου.
Επιστημονική μόρφωση και όχι «δεξιότητες και ευελιξία». Τα ελληνικά ιδρύματα να τεθούν έξω από το σύστημα Μπολόνια, καμία διάσπαση του πτυχίου σε bachelor και master, να καταργηθούν οι διδακτικές μονάδες(ECTS), καμία αξιολόγηση στα πρότυπα του ανταγωνιστικού πανεπιστημίου. Τα ελληνικά ιδρύματα να τεθούν εκτός του Ενιαίου Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΕΧΑΕ) που μετατρέπει τα τριτοβάθμια ιδρύματα σε σούπερ μάρκετ παροχής δεξιοτήτων.
Κάθε πτυχίο να αντιστοιχεί σε ένα επάγγελμα ή κλάδο. Ενοποίηση και όχι περαιτέρω διάσπαση των σχολών και των γνωστικών αντικειμένων. Να σταματήσει τώρα το κυνήγι πτυχίων, μεταπτυχιακών, διδακτικών μονάδων, πιστοποιητικών και συνεδρίων.
Να σταματήσει τώρα ο εθνικός διάλογος για την Παιδεία. Καμία συμμετοχή και διακοπή στον κυβερνητικό μονόλογο που μοναδικό στόχο έχει να παρουσιάσει ως επιστημονικά τεκμηριωμένες και κοινωνικά νομιμοποιημένες τις μεταρρυθμίσεις διάλυσης της δημόσιας, δωρεάν παιδείας, που ήδη έχουν συμφωνηθεί βάσει του 3ου μνημονίου.
Γνωρίζουμε ότι το παραπάνω διεκδικητικό πλαίσιο δεν μπορεί να υλοποιηθεί όσο η χώρα θα βρίσκεται δέσμια στο διεθνές πλαίσιο της ΕΕ και της Ευρωζώνης και τους κανόνες που αυτό επιβάλει. Η παύση πληρωμών στο χρέος και η διαγραφή του, η έξοδος από το ευρώ και η ρήξη και η αποδέσμευση από την Ε.Ε., ένα σχέδιο κοινωνικής ανασυγκρότησης και αυτοδύναμης ανάπτυξης, είναι βασικά και αναγκαία βήματα για μια διαφορετική πορεία.
Οι
αγώνες της νεολαίας βέβαια, δεν έλειψαν σε κανένα από τα τρία μνημόνια, αλλά
ούτε πριν από αυτά: από το Δεκέμβρη της νεολαίας το 2008, τις πλατείες του 2011
και το δημοψήφισμα του Ιουνίου του 2015. Απουσιάζει ωστόσο, η οργάνωση σε ένα
ενιαίο κίνημα, με διάρκεια, πολιτικό προσανατολισμό ρήξης, ικανό να αγκαλιάσει
συνολικά τις δυνάμεις της νεολαίας, την οποία βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν ως
χαμένη γενιά της κρίσης. Βασικό κύτταρο για την οικοδόμηση κινήματος νεολαίας
είναι το φοιτητικό κίνημα. Ως εκ τούτου οφείλουμε να αναμετρηθούμε με το
καθήκον της πολιτικής κι οργανωτικής του ανασυγκρότησης.
Το φοιτητικό κίνημα θα πρέπει καταρχήν να αντιπαλέψει τη βασική έκφραση της μνημονιακής πολιτικής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, την υποχρηματοδότηση. Με συγκεκριμένες διεκδικήσεις ανά σχολή και ίδρυμα που θα αντιπαλεύουν τα αποτελέσματα αυτής της κατάστασης, την υπολειτουργία, την συρρίκνωση σε βαθμό εξαφάνισης των παροχών σε σίτιση, στέγαση και συγγράμματα, την επιβολή διδάκτρων σε μεταπτυχιακά προγράμματα. Αλλά και με την προβολή και διεκδίκηση ως κεντρικού και συνολικού αιτήματος να σπάσει τώρα ο μνημονιακός οικονομικός στραγγαλισμός των ιδρυμάτων, να υπάρξει άμεσα αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για την παιδεία σε ρήξη με την σημερινή πολιτική των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών.
Παράλληλα,
χρειάζεται να μπλοκαριστεί, όπου επιχειρείται, η εφαρμογή πτυχών της
αναδιάρθρωσης μέσα από αλλαγές σε προγράμματα σπουδών, περαιτέρω μείωση των
επαγγελματικών δικαιωμάτων των πτυχίων κλπ. Να μην επιτρέψουμε να ολοκληρωθεί η
παρωδία του εθνικού διαλόγου για την Παιδεία. Να διαμορφωθούν όροι για να
αντιπαρατεθούμε με το νομοσχέδιο Φίλη, όταν αυτό κατατεθεί.
Η ενοποίηση της νεολαίας στη βάση της έλλειψης προοπτικής, και πιο συγκεκριμένα το γεγονός ότι οι ίδιοι οι φοιτητές κατά τη διάρκεια των σπουδών τους καθορίζονται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τη μελλοντική αναμέτρηση τους με την ανεργία και την εργασιακή επισφάλεια, ορίζουν ως ανάγκη να υπάρξει προσανατολισμός και πέραν των «στενά» φοιτητικών αιτημάτων-διεκδικήσεων, στα ζητήματα που αφορούν καθολικά τη γενιά μας. Αυτό μεταφράζεται με την ανάγκη οι φοιτητικοί σύλλογοι να αρθρώσουν λόγο που να αφορά την αποστέρηση κάθε έννοιας αξιοπρεπούς εργασιακής προοπτικής, την καταδίκη στην περιπλάνηση μεταξύ προγραμμάτων απασχόλησης και επισφαλούς, εκ περιτροπής εργασίας. Να υπάρξουν αιτήματα και διεκδικήσεις για προστασία των νέων ανέργων, για την επανακατοχύρωση εργασιακών δικαιωμάτων. Να γίνουν κινητοποιήσεις με προμετωπίδα ότι δεν θα αφήσουμε να γίνουμε η γενιά που θα συνθλιβεί «ανάμεσα στους τοίχους» της ανεργίας και της μετανάστευσης.
Παράλληλα,
γύρω από τα παραπάνω, το φοιτητικό κίνημα θα πρέπει να επιδιώξει να απευθυνθεί
και να συνδεθεί με την υπόλοιπη νεολαία, που βρίσκεται εκτός πανεπιστημίων. Με
παρεμβάσεις σε σχολεία και γειτονιές να καλεί σε αγώνα συνολικά τη γενιά μας
ενάντια στη μνημονιακή βαρβαρότητα.
Τα 6 χρόνια μνημονίων έχουν δείξει ότι οι επιμέρους, συνδικαλιστικοί αγώνες και αιτήματα έρχονται αντιμέτωποι με το συνολικό πλαίσιο της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Αναδεικνύεται η ανάγκη λοιπόν, μιας αναβαθμισμένης πολιτικής στόχευσης και εκ μέρους του φοιτητικού κινήματος. Συνδέοντας το ειδικό του κάθε ζητήματος σε εκπαίδευση και εργασία με το γενικό της μνημονιακής πολιτικής που λειτουργεί σαν ένα πλαίσιο που δεν επιδέχεται ούτε την ελάχιστη, ακόμη και δευτερεύουσα αμφισβήτηση. Τα συγκεκριμένα αιτήματα και διεκδικήσεις πρέπει να πλαισιωθούν με το αίτημα της ρήξης με τους δανειστές και τις επιταγές τους, με το μνημόνιο, με το ευρώ και το χρέος. Γιατί το «δεν υπάρχουν λεφτά», η απάντηση που διαρκώς δίνεται από τους διάφορους υπουργούς, δεν αποτελεί μια τεχνική, λογιστική απάντηση αλλά βαθιά πολιτική, που αφενός καταδικάζει εν τη γενέσει του τον κάθε επιμέρους αγώνα, αφετέρου εγγράφει στη μαζική συνείδηση ότι οι σημερινοί όροι ζωής, εργασίας και σπουδών είναι μονόδρομος.
Το
φοιτητικό κίνημα θα πρέπει λοιπόν να δώσει και κεντρική πολιτική διάσταση στον
αγώνα του. Να στοχοποιεί και να αποκαλύπτει τον αντίπαλο της νεολαίας σήμερα:
τις μνημονιακές κυβερνήσεις, την ΕΕ, οι νεοφιλελεύθερες επιταγές της οποίας
συναπαρτίζουν το «μνημόνιο», την Ευρωζώνη που παρέχει το βασικό εργαλείο για
την επιβολή των μνημονίων, το ΝΑΤΟ και τους ιμπεριαλιστές, που γεννούν
πολέμους, διχόνοιες και προσφυγιά.
Ταυτόχρονα,
επιμένουμε στην ανάγκη ανασυγκρότησης του συνδικαλισμού και της συλλογικής
οργάνωσης απέναντι στα προβλήματα. Άμεσα πρέπει να ανασυσταθούν οι Γενικές
Συνελεύσεις και όλα τα όργανα των Συλλόγων και να συζητήσουν πάνω στην νέα
περίοδο που ανοίγεται, με τους στόχους και τα αιτήματα του φοιτητικού
κινήματος. Ειδικά τώρα που είναι εκκωφαντική η απουσία της νεολαίας από τις
κινητοποιήσεις, πρέπει να επιμείνουμε σε μια αγωνιστική κατεύθυνση ενάντια
στους εκβιασμούς και τα τελεσίγραφα των Ευρωπαίων.
Για τη μετωπική συμπαράταξη της φοιτητικής αριστεράς.
Η αριστερά για να ανταποκριθεί στα αναβαθμισμένα αυτά καθήκοντα οφείλει να υπερβεί τον εαυτό της, να ξεπεράσει χάσματα και στεγανά μιας άλλης εποχής προκειμένου να γίνει χρήσιμη και νικηφόρα απαντώντας στα διλήμματα του σήμερα. Μόνο η μετωπική συμπαράταξη των δυνάμεων της αριστεράς μπορεί να ανατρέψει τον αρνητικό συσχετισμό σήμερα και να λειτουργήσει ως ο πολιτικός κι οργανωτικός στυλοβάτης του φοιτητικού κινήματος. Πιο συγκεκριμένα πρέπει να οικοδομηθούν ανά σχολή και σύλλογο μετωπικές πρωτοβουλίες αγώνα, από τις δυνάμεις των ΕΑΑΚ, της ΑΡΕΝ, του ΑΡΔΙΝ και της υπόλοιπης φοιτητικής αριστεράς μαζί με ανένταχτο κόσμο που προβληματίζεται και δρα, στη βάση με σκοπό: την οικοδόμηση αντιστάσεων στη μνημονιακή βαρβαρότητα που βιώνει η νεολαία εντός κι εκτός πανεπιστημίου, από τη διάλυση της εκπαίδευσης λόγω της υποχρηματοδότησης έως την παντελή στέρηση προοπτικής, το χτύπημα της ηττοπάθειας και της αδράνειας, την ανάταση του αγωνιστικού φρονήματος, την πολιτική κι οργανωτική ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος και το χτίσιμο ενός ρεύματος αμφισβήτησης κόντρα στα μνημόνια και τους ευρωμονοδρόμους στη νεολαία.
Η αριστερά για να ανταποκριθεί στα αναβαθμισμένα αυτά καθήκοντα οφείλει να υπερβεί τον εαυτό της, να ξεπεράσει χάσματα και στεγανά μιας άλλης εποχής προκειμένου να γίνει χρήσιμη και νικηφόρα απαντώντας στα διλήμματα του σήμερα. Μόνο η μετωπική συμπαράταξη των δυνάμεων της αριστεράς μπορεί να ανατρέψει τον αρνητικό συσχετισμό σήμερα και να λειτουργήσει ως ο πολιτικός κι οργανωτικός στυλοβάτης του φοιτητικού κινήματος. Πιο συγκεκριμένα πρέπει να οικοδομηθούν ανά σχολή και σύλλογο μετωπικές πρωτοβουλίες αγώνα, από τις δυνάμεις των ΕΑΑΚ, της ΑΡΕΝ, του ΑΡΔΙΝ και της υπόλοιπης φοιτητικής αριστεράς μαζί με ανένταχτο κόσμο που προβληματίζεται και δρα, στη βάση με σκοπό: την οικοδόμηση αντιστάσεων στη μνημονιακή βαρβαρότητα που βιώνει η νεολαία εντός κι εκτός πανεπιστημίου, από τη διάλυση της εκπαίδευσης λόγω της υποχρηματοδότησης έως την παντελή στέρηση προοπτικής, το χτύπημα της ηττοπάθειας και της αδράνειας, την ανάταση του αγωνιστικού φρονήματος, την πολιτική κι οργανωτική ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος και το χτίσιμο ενός ρεύματος αμφισβήτησης κόντρα στα μνημόνια και τους ευρωμονοδρόμους στη νεολαία.
Πρέπει
να προχωρήσει άμεσα ένας πολιτικός και συνδικαλιστικός συντονισμός κι από
κοινού σχεδιασμός, στοιχεία σαφώς βαθύτερα από έναν απλό κοινό βηματισμό ενόψει
μιας συνέλευσης ή μιας κινητοποίησης, με ορίζοντα και προοπτική τη βαθύτερη κι
ευρύτερη μετωπική συγκρότηση και την από κοινού εκλογική συνεργασία στην μάχη
των φοιτητικών εκλογών. Οι επιμέρους πρωτοβουλίες θα πρέπει να δικτυώνονται και
να συντονίζονται μεταξύ τους, με δημοκρατικές διαδικασίες σε επίπεδα σχολής,
πόλης και χώρας. Δίχως να απειλείται η αυτοτέλεια κάθε χώρου και χωρίς τη
συγκάλυψη πολιτικών και ιδεολογικών διαφορών, η συμπαράταξη αυτή πρέπει να έχει
τα χαρακτηριστικά του μετώπου: ενότητα στο προβληματισμό και την ειλικρινή
διάθεση, ενιαιότητα με βάση το συμφωνηθέν πολιτικό και φυσιογνωμικό πλαίσιο,
που θα προκύψει όχι με λογικές κοπτοραπτικής ή συγκόλλησης, αλλά με βάση το τι
είναι αναγκαίο να γίνει σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου