Ποιός και γιατί φοβάται τις γενικές συνελεύσεις; vol2

Αριστερό Δίκτυο Νεολαίας Νομικής

Την Τετάρτη 26/11 περίπου 200 άτομα βρέθηκαν στο μεγάλο αμφιθέατρο της νομικής, όχι για να κάνουν μάθημα. αλλά για να συζητήσουν και να συναποφασίσουν εν ονόματι του Συλλόγου Φοιτητών Νομικής, μια κατάσταση που τα τελευταία χρόνια γίνεται όλο και πιο σπάνια. Ο μεγάλος απών για ακόμα μια φορά ήταν η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και οι φίλα προσκείμενοι σε αυτήν, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει η απαιτούμενη απαρτία των 300 ατόμων. Η μεγάλη ειρωνεία είναι βέβαια πως η ίδια η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ πρότεινε τη διεξαγωγή της τακτικής Γενικής Συνέλευσης ύστερα από πιέσεις δύο μηνών από τα υπόλοιπα σχήματα της σχολής.

Φυσικά τέτοιες γελοιότητες είναι δυστυχώς ο κανόνας. Η αποστροφή της παράταξης της Νέας Δημοκρατίας για τη μόνη διαδικασία στο πανεπιστήμιο όπου οι φοιτητές συζητάνε και συναποφασίζουν είναι γνωστή. Όχι μόνο καταψηφίζουν κάθε πρόταση για γενική συνέλευση που ορίζεται (προτάσσοντας κωμικοτραγικές δικαιολογίες), αλλά και όταν παρά την άρνηση τους ορίζεται τέτοια (με συλλογή υπογραφών) συμβαίνει το εξής συναρπαστικό: ενώ τα παιδιά με τα μπλε βρίσκονται μαζικά στη σχολή, αντί να συμμετέχουν στο κορυφαίο όργανο του συλλόγου εκπροσωπώντας τους συμφοιτητές μας που καλώς ή κακώς τους ψήφισαν, αναλώνονται σε μία διαδικασία κατασυκοφάντησης τόσο του ίδιου του θεσμού όσο και των πολιτικών χώρων που συμμετέχουν σε αυτόν (ακόμα και την ώρα της συνέλευσης). Έτσι λοιπόν και τη μέρα της τακτικής γενικής συνέλευσης το τραπεζάκι της ΔΑΠ έσφιζε από ζωή μέχρι τις 2, οπότε και τα στρουμφάκια μετακινήθηκαν σε γνωστό καφέ της ροτόντας.

Η στάση αυτή βέβαια μόνο συμπτωματική δεν είναι.

Αλλά απορρέει από την πολιτική ταυτότητα και τοποθέτηση της Νεολαίας Σαμαρά.

Κι αυτή απαρτίζεται από τρεις παραδοχές:

Η ΔΑΠ δεν θέλει διάλογο. Γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να κάνει διάλογο. Δεν μπορεί να προσφέρει σήμερα στο νέο έστω μία χαραμάδα προοπτικής αλλά αντιθέτως του ζητάει να υπομείνει αδιαμαρτύρητα την μνημονιακή λαίλαπα που κατακλύζει κάθε έκφανση της ζωής του.

Η μηδαμινή πολιτική της δραστηριότητα εξαντλείται σε συντεχνιακού τύπου πυροτεχνήματα (παρουσίαση νομοθετικών αλλαγών όπως η πτυχιακή εξεταστική ως επιτυχίας της κατόπιν επαφής με τον κοσμήτορα!). Για την πραγματικότητα του σύγχρονου νεολαίου, αυτή της ανεργίας, της μετανάστευσης και των γονιών που τον σπουδάζουν με το υστέρημα τους το μόνο που μπορεί να αντιτείνει είναι οι φρούδες ελπίδες της μερικής απασχόλησης, των voucher και της δήθεν αυτονόητης αποκατάστασης που προσφέρει το εξωτερικό. Κατά τα λοιπά επενδύει στις σχέσεις του δούναι και λαβείν (σημειώσεις, προγράμματα) που αναπτύσσει με τους φοιτητές, στο life style των πάρτι και των μπουζουκιών και φυσικά στην προοπτική ανέλιξης στη γαλάζια πολυκατοικία (ο γραμματέας της πολιτικής επιτροπής της ΝΔ ήταν αρχι-δαπίτης του ΠΑΜΑΚ).

Η ΔΑΠ δεν θέλει δημοκρατία. Θέλει το σύλλογο να είναι τσιφλίκι της, συχνά με αυταρχικές πρακτικές (κατά τα πρότυπα του αποφασίζομεν και διατάσσομεν των γαλάζιων υπουργών και κυβερνήσεων) προκειμένου να μπορεί να τον χρησιμοποιεί για να υπερκεράσει τις υπόλοιπες δυνάμεις. Άλλωστε είναι δύσκολο να πείθεις πολιτικά όταν είσαι η νεολαία της Νέας Δημοκρατίας εν έτει 2014, οπότε είναι προτιμότερο να επιβάλλεσαι δια του μηχανισμού σου που φιμώνει κάθε διαφορετική φωνή.

Η ΔΑΠ δεν θέλει ενεργούς φοιτητές και κατ επέκτασιν ενεργούς συλλόγους. Θέλει "ατομικότητες", άτομα παθητικά και αδρανή. Έτσι, υποσκάπτει τόσο κάθε απόπειρα πολιτικής ζύμωσης (γενικές συνελεύσεις), όσο όμως και πολιτιστικής (πολιτιστικές ομάδες του συλλόγου). Δεν θέλει σκεπτόμενους φοιτητές, αλλά τηλεκατευθυνόμενους "μαθητές" που απλώς θα την ψηφίζουν στο τέλος κάθε χρόνου προκειμένου τα στελέχη της να έχουν να παρουσιάσουν ένα «έργο» στους κομματικούς τους ανωτέρους.

Σε αρμονία με τον παραπάνω συλλογισμό έρχεται ο γαλάζιος Πρύτανις του ΕΚΠΑ Φορτσάκης (γνωστός για τον αυταρχισμό του αλλά και για τις περισσότερες θέσεις που κατέχει στο δημόσιο) να προτείνει τη διεξαγωγή διαδικασιών των συλλόγων διαδικτυακά. Για μας δημοκρατία δεν είναι απλώς μια ψήφος ή ένα Like, παρά μια δυναμική διαδικασία συζήτησης, ζύμωσης και διαπάλης απόψεων. Η ψηφοφορία είναι μόνο ένα στάδιο, κι αν γίνεται χωρίς τα παραπάνω δεν έχει καμία αξία.

Η ΔΑΠ εκφράζει για μας το "παλιό" και το "σάπιο" στο σημερινό πανεπιστήμιο. Είναι λοιπόν ανάγκη να αντιταχθεί ένα αντίπαλο δέος απέναντί της, κάτι που κατά γενική ομολογία δεν υπάρχει σήμερα. Αυτό δεν το λέμε για να απαισιοδοξήσουμε, αλλά για να αναγνωρίσουμε τα καθήκοντα που ορίζει η πραγματικότητα.  Χρειάζεται σήμερα ένα νέος αριστερός πόλος που να μπορεί να σηκώσει την ιδεολογική αντιπαράθεση με τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Ένας πόλος που θα μπορεί να πείθει τον κόσμο ότι έχει να κερδίσει κάτι από μια γενική συνέλευση, κάτι που τα υπαρκτά σχήματα της αριστεράς δεν το κάνουν.

Έτσι, ως βασικό καθήκον στους φοιτητικούς και όχι μόνο χώρους, αναγνωρίζουμε την οικοδόμηση ενός Αριστερού Μετώπου Νεολαίας, που θα δίνει μια προοπτική στους νέους για μια ζωή με μέλλον κι αξιοπρέπεια, που θα μπορέσει να συγκροτήσει το ανύπαρκτο σήμερα φοιτητικό κίνημα, που θα μπορέσει τέλος να ανταγωνιστεί με αξιώσεις τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ, τις παρατάξεις του μνημονίου και της συντήρησης.

Για να πούμε ένα ηχηρό ΌΧΙ στις συστημικές δυνάμεις που μας θέλουν υποταγμένους σε καιρούς εξαθλίωσης.

Για να αντισταθούμε στο χτύπημα και τον αποκλεισμό της νέας γενιάς από την εκπαίδευση και την εργασία.

Για να αγωνιστούμε ενάντια σε αυτούς που θέλουν τις σχολές τσιφλίκια τους.

Η νεολαία το πιο ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας να είναι αυτή που θα πυροδοτήσει τις εξελίξεις και θα καθορίσει το μέλλον της.