Να μην συνηθίσουμε τα μνημόνια – Να μην φοβηθούμε την ρήξη!

Προτάσεις για ένα σύγχρονο κίνημα νεολαίας

5 χρόνια μετά από την είσοδο της χώρας στον μηχανισμό στήριξης από το περιβόητο Καστελόριζο, μετά τις εθνικές εκλογές της 25^ης Γενάρη, η χώρα και η κοινωνία μας μπαίνει σε μια νέα φάση. Η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σφραγίζουν την καταδίκη των μνημονιακών πολιτικών κομμάτων και ειδικά όσων συμμετείχαν στις καταστροφικές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων. Η νέα αυτή φάση όμως δεν γράφεται σε λευκό χαρτί καθώς υπάρχουν δεδομένα και αυτά είναι τα αποτελέσματα της βάρβαρης νεοφιλελεύθερης πολιτικής της τελευταίας πενταετίας.

Το μνημόνιο υπάρχει ακόμη, βρίσκεται παντού γύρω μας και αποτελεί την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Οικοδομήθηκε εδώ και 5 χρόνια, με νόμους και πολυνομοσχέδια, με 2 μνημόνια και 2 μεσοπρόθεσμα προγράμματα και έχει αλλάξει ριζικά τα πάντα. Αν και δεν έχει τόσο νόημα η αρίθμηση των μέτρων και των αλλαγών που επιβλήθηκαν στο πεδίο της κρίσης, καθώς ο καθένας τα βιώνει στο πετσί του, έχει μεγάλη σημασία η κατανόηση του μεγέθους της επίθεσης σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, αφού ο κίνδυνος της εμπέδωσης της σημερινής πραγματικότητας ως «φυσική κατάσταση» είναι πιο υπαρκτός από ποτέ.

Το πειραματόζωο Ελλάδα δέχτηκε πρώτο από όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκή Ένωσης, τις σκληρές πολιτικές λιτότητας με σκοπό την «ανταγωνιστικότητα» για την προσέλκυση των επενδυτών, την δημιουργία μιας χώρας Ειδικής Αποκλειστικής Ζώνης, παράδεισο για το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, την αποπληρωμή του χρέους και τη διάσωση των τραπεζών. Στο όνομα της κρίσης, του χρέους και της διάσωσης έγιναν τα μεγαλύτερα εγκλήματα που πήραν πίσω κατακτήσεις και δικαιώματα των εργαζόμενων και της νεολαίας που είχαν κατακτηθεί με αγώνες.

Η νεολαία στο περιθώριο...

Οι νέο-αποικιακές πολιτικές που εφαρμόστηκαν στην χώρα αφορούν πρώτα και κύρια τη νεολαία που θα είναι η αυριανή εργατική δύναμη της χώρας. Οι νέοι, είμαστε αυτοί που θα ζήσουμε εξ’ ολοκλήρου το σύγχρονο μοντέλο κοινωνίας που επιβάλλει η γερμανική Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο εργασιακός μεσαίωνας, η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, οι μισθοί πείνας, η ανατίναξη όλων του εργατικού δικαίου και η απορρύθμιση της εργατικής νομοθεσίας συνθέτουν το νέο σκηνικό και πρωταγωνιστής θα είναι ο νέος τύπος νεολαίου, του φόβου και της ευελιξίας που θα προσαρμόζεται στις εκάστοτε ανάγκες, πάντα στον βωμό «της ανταγωνιστικότητας», της εξυπηρέτησης του χρέους και της κρίσης.

Από την άλλη, το 60% της νεολαίας είναι άνεργοι, είτε με πτυχίο ή χωρίς και όλοι παρακολουθούμε φίλους και συγγενείς να φεύγουν για το εξωτερικό, αναζητώντας μια καλύτερη προοπτική. Ο μεγάλος αυτός «εφεδρικός στρατός ανέργων» είναι ο μοχλός για την εμπέδωση της νέας συνθήκης, επιβάλλοντας από την μια σύνδρομα κατωτερότητας και προσωπικών ευθυνών, και από την άλλη, υπό τον φόβο της ανεργίας, την αποδοχή των πιο αντιδραστικών συνθηκών εργασίας, με τον νέο τύπο εργασίας του voucher που ανακυκλώνει άνεργους – ημιεργαζόμενους σε ένα φαύλο κύκλο για 6 μήνες… Ανεργία, εκ περιτροπής εργασία, μερική απασχόληση, χαμηλοί μισθοί που απαγορεύουν σχέδια για το μέλλον, δια βίου κατάρτιση για να προσθέσουμε κάτι ακόμα στο βιογραφικό μας, χαμηλή αυτοπεποίθηση, μετανάστευση. Αυτό είναι το μέλλον για ένα νέο/α σήμερα στην Ελλάδα. Η ανατροπή αυτής της πραγματικότητας είναι ο κεντρικός στόχος ενός κινήματος νεολαίας, στο οποίο το φοιτητικό κίνημα πρέπει να πρωταγωνιστήσει.

Η Εκπαίδευση στο στόχαστρο…

Στο όνομα της αποπληρωμής του χρέους οι ήδη μειωμένες δαπάνες για την παιδεία κατρακύλησαν στο ελάχιστο. Από το 2009 μέχρι το 2014 οι δαπάνες στον τακτικό προϋπολογισμό και στο Πρόγραμμα Δημόσιων Επενδύσεων μειώθηκαν κατά 35,5 %. Η λεηλασία δεν περιορίστηκε μόνο στην έμμεση περικοπή μέσω των μειώσεων στον κρατικό προϋπολογισμό αλλά εξαπολύθηκαν και άμεσα χτυπήματα, όπως το «κούρεμα» των αποθεματικών των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων με το PSI, το 2012 με τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ, να χάνουν περίπου 200 εκατομμύρια ευρώ

Προϊόν αυτής της πολιτικής ήταν το κλείσιμο σχεδόν 1.000 σχολείων, οι απολύσεις καθηγητών και η δημιουργία τμημάτων των 30 παιδιών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Κλείσιμο σχολών και τμημάτων με μοναδικό κριτήριο το κόστος μέσω του σχεδίου «Αθηνά», απολύσεις διοικητικών υπαλλήλων, διαρκείς περικοπές και ιδιωτικοποιήσεις στο σκέλος των φοιτητικών παροχών, μειωμένοι προϋπολογισμοί ιδρυμάτων κατά 80 % και δηλώσεις των Πρυτάνεων για πιθανή αναστολή λειτουργίας λόγω της υποχρηματοδότησης.

Παράλληλα, η οικονομική αφαίμαξη και διάλυση συνοδεύτηκε από θεσμικού τύπου αντιδραστικές τομές και αναδιαρθρώσεις. Το «Νέο Λύκειο» και η «τράπεζα θεμάτων», ήρθαν να λειτουργήσουν σαν φίλτρο αποκλεισμού δεκάδων χιλιάδων μαθητών, αφήνοντας από τον πρώτο χρόνο εφαρμογής μετεξεταστέους το 20% των μαθητών στην Α΄ Λυκείου. Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ο ν. Διαμαντοπούλου αρχικά, επιχείρησε να προωθήσει τις πολιτικές και τις κατευθύνσεις που όριζε η Ε.Ε με το σύμφωνο της Μπολόνια και τη διαμόρφωση του ΕΧΑΕ

Τα Συμβούλια Ιδρύματος που δημιουργήθηκαν, η αξιολόγηση και οι Οργανισμοί που επιχειρήθηκε να εφαρμοστούν στη συνέχεια, αποσκοπούσαν σε ένα πανεπιστήμιο που θα λειτουργεί με τη λογική και τα κριτήρια της αγοράς, που θα καθοδηγείται από την ανταγωνιστικότητα. Άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτή την αντιδραστική μετάλλαξη είναι η κατάργηση του ασύλου, η θεσμοθέτηση του ορίου των ν+2 ετών φοίτησης, η προώθηση των διαγραφών δεκάδων χιλιάδων φοιτητών και η στοχοποίηση του φοιτητικού συνδικαλισμού.

Για ένα πολιτικό κίνημα νεολαίας!

Σε αυτή την περίοδο το δίλλημα για εμάς είναι ξεκάθαρο. Είτε θα συμβιβαστούμε με το περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί, μην έχοντας να περιμένουμε και πολλά αφού «τα διεθνή πλαίσια είναι ασφυκτικά», «ο αντίπαλος παντοδύναμος», «η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα κοκ. ή θα σπάσουμε την ηττοπάθεια αγωνιζόμενοι για αυτά που μας στερούν και που διακαιόμαστε. Γιατί επιμένουμε, όχι ότι η κατάσταση μπορεί να αλλάξει από την μια μέρα στην άλλη, αλλά ότι ο συλλογικός αγώνας είναι αυτός που μπορεί να καθορίσει τις εξελίξεις.

Σήμερα, πρώτα και κύρια, έχουμε την ανάγκη να οργανώσουμε την οργή και την ελπίδα μας σε ένα πολιτικό κίνημα νεολαίας, διεξόδου από την κρίση και ρήξης με την Ε.Ε. και την ευρωζώνη, αντιιμπεριαλιστικό και αντικαπιταλιστικό με στόχους και αιτήματα ενάντια στην μνημονιακή συνθήκη. Γιατί όσο η μετα-μνημονιακή πραγματικότητα δεν αμφισβητείται, δε θα μπορεί να βρεθεί λύση διεξόδου για τα προβλήματά μας. Γιατί η λύση στα προβλήματα της νεολαίας σχετίζεται την λύση του κεντρικού προβλήματος της πορείας και του προσανατολισμού χώρας. Γιατί πρέπει, σήμερα που φαίνονται πιο ξεκάθαρα από ποτέ τα όρια, οι αδυναμίες, οι αντιφάσεις και οι καταστροφικές συνέπειες του συστήματος να το αμφισβητήσουμε. Να αμφισβητήσουμε τον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο και τον καπιταλισμό που στο όνομα της κρίσης του τη νύφη την πληρώνουν οι εργαζόμενοι και οι νέοι.

Να οικοδομήσουμε ένα μαζικό ρεύμα αμφισβήτησης του μονόδρομου του χρέους και της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα μνημόνια. Οι πρώτες προσπάθειες διαπραγμάτευσης της νέας κυβέρνησης με την Ε.Ε. δείχνουν τα ασφυκτικά όρια που υπάρχουν. Θεωρείται «αυτονόητο» ότι τα βασικά προβλήματα της νεολαίας, όπως η ανεργία, η οικονομική ασφυξία στα σχολεία και τις σχολές, η ευέλικτη και μερική απασχόληση, οι μισθοί πείνας, η απουσία κοινωνικών παροχών προς τη νεολαία είναι εκτός συζήτησης. Η διαπραγμάτευση επιχειρεί να πετύχει μια χαλάρωση της λιτότητας αλλά σε καμία περίπτωση πολιτικές επίλυσης των βασικών προβλημάτων της νεολαίας. Και δε θα μπορούσε να υπερβεί αυτές τις εξαιρετικά χαμηλές προσδοκίες όσο δεν αμφισβητεί το καθεστώς χρεοκρατίας και μόνιμης επιτροπείας από την ευρωζώνη. Η νεολαία αισθάνεται ότι ζει σε μια χώρα χωρίς μέλλον. Δεν έχει σε τίποτα να φοβηθεί τη ρήξη με την ευρωζώνη και την Ε.Ε. σαν αφετηρία μιας νέας πορείας της χώρας που οι νέοι θα μπορούν να σπουδάζουν και να δουλεύουν με αξιοπρέπεια. Μια νέα πορεία που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως θετικό παράδειγμα - ντόμινο στη νεολαία της υπόλοιπης Ευρώπης που αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα.

Δικαιώματα με βάση τις ανάγκες της νεολαίας και όχι των δανειστών!

Όσο και αν προσπαθούν, ξένοι και εγχώριοι πολιτικοί και οικονομικού αναλυτές, να μας πείσουν ότι δεν μπορούν να γίνουν πολλές αλλαγές προς όφελος της νεολαίας και των εργαζομένων, επειδή  τα πράγματα είναι δύσκολα, οι προϋπολογισμοί θα πρέπει να είναι ισοσκελισμένοι, οι αγορές σε ανασφάλεια και η «Ευρώπη» σε κρίση, οι ανάγκες της νεολαίας δεν μπαίνουν σε δίχτυα ασφαλείας. Κόντρα στις χαμηλές προσδοκίες από την νέα κυβέρνηση και τους δανειστές, έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα νεολαίας που θα απαιτεί και θα διεκδικεί τα δικαιώματά μας. Απαιτούμε το ξήλωμα όλων των μνημονιακών νόμων άμεσα για την πραγματική ανακούφιση από την λαίλαπα της κρίσης. Γιατί, διέξοδος από την κρίση σημαίνει το ξε-θεμελίωμα των μνημονίων και όχι διαχείριση της λιτότητας στο βωμό της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Ένα αναγκαίο πολιτικό και διεκδικητικό κίνημα νεολαίας έχει στόχους, αιτήματα και διεκδικήσεις όπως:

Δουλειά με δικαιώματα – δουλειά για όλους. Να κατοχυρωθεί τώρα η επτάωρη εργασία και το πενθήμερο. Να ξηλωθούν όλοι οι αντεργατικοί νόμοι της τελευταίας πενταετίας. Επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και του συστήματος συλλογικής διαπραγμάτευσης και διαιτησίας. Θεσμοί ελέγχου και τιμωρίας της εργοδοσίας για απλήρωτους μισθούς, για «μαύρη» και ανασφάλιστη εργασία, για απολύσεις. Δημόσια και Δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους.

Μόνιμη και σταθερή εργασία. Όχι στις ευέλικτες μορφές εργασίας. Όχι στο μπλοκάκι. Να καταργηθεί τώρα ο «θεσμός» των voucher. Καμιά σκέψη για stage, part time, 4ωρα στο όνομα της ανταγωνιστικότητας. Κατάργηση εδώ και τώρα του Συμφώνου Πρώτης Απασχόλησης και του θεσμού της «μαθητείας» στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Αξιοπρεπείς μισθοί στους νέους εργαζόμενους. Δε θα πληρώσουμε εμείς την κρίση τους. Αυξήσεις τώρα σε όλους τους μισθούς. Επαναφορά του 13^ου και 14^ου μισθού όπου έχει καταργηθεί. Να κατοχυρωθεί άμεσα κατώτατος μισθός στα 751€ όπως είχε υποσχεθεί η κυβέρνηση.

Νέες θέσεις πλήρους απασχόλησης τώρα. Γιατί, με τη νεολαία στην κατάψυξη, καμία ανάπτυξη προς όφελος των εργαζόμενων δεν μπορεί να υπάρξει.. Στήριξη και χρηματοδότηση του δημόσιου τομέα, των ιδρυμάτων και των σχολείων, των νοσοκομείων, των ερευνητικών ιδρυμάτων, των δομών πρόνοιας και στελέχωση με αντίστοιχο προσωπικό. Στήριξη και επιδοτήσεις σε νέους πτυχιούχους, επιστήμονες, ερευνητές, αγρότες, καλλιεργητές, μικροεπιχειρηματίες. Σχέδιο ανασυγκρότησης για δημιουργία θέσεων εργασίας πλήρους και σταθερής απασχόλησης. Όχι για νεοφιλελεύθερη «ανάπτυξη» τύπου «Γουατεμάλας», αλλά με τους εργαζόμενους και το λαό στο τιμόνι. Γιατί η χώρα μας μπορεί να παράγει και η νεολαία μπορεί να εργαστεί στον τόπο μας και όχι να μεταναστεύει. Υποστηρίζουμε ότι τέτοια πολιτική δεν είναι εφικτή μέσα στα πλαίσια της ευρωζώνης και της Ε.Ε. και ότι πρώτο βήμα και αφετηρία για μια διαφορετική προοπτική είναι η οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία από αυτούς τους οργανισμούς. Η ρήξη και η αποδέσμευση από αυτούς. 

Προστασία των ανέργων. Επίδομα ανεργίας σε όλους τους ανέργους χωρίς προαπαιτούμενα και αύξησή του. Επίδομα ανεργίας με τη λήψη πτυχίου. Δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, μετακίνηση σε όλα τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Δωρεάν πρόσβαση όλων των ανέργων στις δημόσιες αθλητικές εγκαταστάσεις και πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία για όλους. Άμεση κρατική χρηματοδότηση για την κάλυψη των αναγκών των Ιδρυμάτων – Καμία πειθάρχηση στους κανόνες της ΕΕ για πλεονασματικούς προϋπολογισμούς που σφίγγουν την θηλιά της υποχρηματοδότησης των ιδρυμάτων. Διπλασιασμός των δαπανών για την Παιδεία. Καμία χρηματοδότηση - εξάρτηση από ιδιωτικά κεφάλαια. Ανθρώπινες επιστημονικές εγκαταστάσεις, να χρηματοδοτηθούν άμεσα οι ελλείψεις σε εργαστηριακό εξοπλισμό.  Να σταματήσουν οι απολύσεις. Επαναφορά των απολυμένων. Κάλυψη όλων των αναγκών για διδακτικό και διοικητικό προσωπικό σε καθεστώς μόνιμης και σταθερής εργασίας. Καμία σκέψη για δίδακτρα. Να καταργηθούν τώρα τα δίδακτρα από τα μεταπτυχιακά. Ούτε 1€ από τους φοιτητές για σίτιση, στέγαση, μετακίνηση και υλικά. Δωρεάν παροχές στους φοιτητές για τον πολιτισμό και την ψυχαγωγία.

Όχι στο αγοραίο Πανεπιστήμιο. Καμία σκέψη για αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος. Να σταματήσει η άμεση και έμμεση ιδιωτικοποίηση της παιδείας. Όλες οι ανάγκες να χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Κατάργηση της ΑΔΙΠ(Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας), κατάργηση της δήθεν «αξιολόγησης» που μοναδικά κριτήρια έχει την ανταγωνιστικότητα και την αποδοτικότητα προς όφελος του κέρδους. Έξω οι εταιρίες security από τις σχολές μας. Επαναφορά του ασύλου και της ελευθερίας διακίνησης ιδεών και απόψεων. Να καταργηθούν οι Οργανισμοί που ενσωματώνουν όλες τις αντιδραστικές αλλαγές του τελευταίου νόμου πλαισίου. Να καταργηθεί ο νόμος Διαμαντοπούλου.

Να σταματήσει τώρα η λειτουργία των ιδρυμάτων με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια. Καμία σκέψη για νέο «Σχέδιο Αθηνά» επειδή οι προϋπολογισμοί δεν βγαίνουν. Να σταματήσει τώρα η συρρίκνωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στο βωμό της κρίσης και του χρέους. Μαζικοποίηση και όχι περικοπές των θέσεων στα τριτοβάθμια ιδρύματα και ιδιαίτερα στα περιφερειακά με κριτήριο την γνώση και όχι τις ανάγκες της αγοράς και τοπικούς παράγοντες.

Καμία διαγραφή φοιτητή. Κανένας φοιτητής να μην αναγκαστεί να παρατήσει τις σπουδές του. Κανένα χρονικό όριο στις σπουδές μας. Να καταργηθεί το ν+2.

Επιστημονική μόρφωση και όχι «δεξιότητες και ευελιξία». Τα ελληνικά ιδρύματα να τεθούν έξω από το σύστημα Μπολόνια, καμία διάσπαση του πτυχίου σε bachelor και master, να καταργηθούν οι διδακτικές μονάδες(ECTS), καμία αξιολόγηση στα πρότυπα του ανταγωνιστικού πανεπιστημίου. Τα ελληνικά ιδρύματα να τεθούν εκτός του Ενιαίου Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης(ΕΧΑΕ) που μετατρέπει τα τριτοβάθμια ιδρύματα σε σούπερ μάρκετ παροχής δεξιοτήτων.

Να καταργηθεί άμεσα η αγορά ιδιωτικής εκπαίδευσης και τα ΚΕΚ, ΙΕΚ, κολλέγια. Καμία ανοχή στις ψευτο-δομές που παρέχουν κουτσουρεμένη κατάρτιση στη νεολαία και πλουτίζουν από το άγχος μας να εξοπλιστούμε για να μπορέσουμε να βρούμε δουλειά. Δημόσιες σχολές τεχνικοεπαγγελματικής κατάρτισης μετά το λύκειο για όσους δεν επιθυμούν να σπουδάσουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Κάθε πτυχίο να αντιστοιχεί σε ένα επάγγελμα ή κλάδο. Ενοποίηση και όχι περαιτέρω διάσπαση των σχολών και των γνωστικών αντικειμένων. Να σταματήσει τώρα το κυνήγι πτυχίων, μεταπτυχιακών, διδακτικών μονάδων, πιστοποιητικών και συνεδρίων.

Τα παραπάνω αιτήματα είναι δίκαια και αναγκαία για την αλλαγή των συνειδήσεων και του συσχετισμού δύναμης μέσα στη νεολαία, για να μην υποταχτούμε σε μια κοινωνία «χαμηλών προσδοκιών».

Γνωρίζουμε ότι τα περισσότερα από αυτά δε συμβιβάζονται με τις λογικές των πλεονασματικών προϋπολογισμών για την αποπληρωμή χρέους και με τους ελέγχους των προϋπολογισμών από την ευρωζώνη, με βάση όχι το μνημονιακό αλλά το υπάρχον θεσμικό της πλαίσιο. Όσο παραμένουμε μέσα σε αυτό το πλαίσιο κανόνων, η αύξηση της χρηματοδότησης απαγορεύεται, το κράτος πρόνοιας και οι παροχές κόβονται, η δημόσια δωρεάν παιδεία για όλους εγκαταλείπεται, οι θέσεις εργασίας ποτέ δε θα έρθουν, η μερική απασχόληση θα γίνεται ο κανόνας.

Τα βασικά μας αιτήματα σκοντάφτουν πάνω σε αυτό το πλαίσιο.

Η παύση πληρωμών στο χρέος και η διαγραφή του, η έξοδος από το ευρώ και η ρήξη και η αποδέσμευση από την Ε.Ε., ένα σχέδιο κοινωνικής ανασυγκρότησης και αυτοδύναμης ανάπτυξης, είναι βασικά και αναγκαία βήματα για μια διαφορετική πορεία.

Και αυτό είναι κάτι που διαφαίνεται από τις διαπραγματευτικές προσπάθειες της νέας κυβέρνησης.

Πολιτική και Οργανωτική Ανασυγκρότηση του Φοιτητικού Κινήματος

Καθήκον για όλους μας αποτελεί η ανάπτυξη αντιστάσεων και διεκδικήσεων και της ανασυγκρότησης του φοιτητικού κινήματος με πολιτικές και οργανωτικές πρωτοβουλίες. Έχουμε ανάγκη από ένα φοιτητικό κίνημα, που θα διεκδικεί μέσα στις σχολές, αλλά και με ματιά στραμμένη έξω από τις σχολές, στα προβλήματα που αφορούν όλη την κοινωνία και ειδικά το μέλλον της νέας γενιάς. Χρειαζόμαστε ένα κίνημα, κτήμα των μαζών και όχι των «μυημένων». Επιμένουμε στην ανάγκη και την χρησιμότητα ενός υγιούς συνδικαλισμού και της συλλογικής οργάνωσης απέναντι στα προβλήματα.

Άμεσα πρέπει να ανασυσταθούν οι Γενικές Συνελεύσεις και όλα τα όργανα των Συλλόγων και να συζητήσουν πάνω στην νέα περίοδο που ανοίγεται, τους στόχους και τα αιτήματα του φοιτητικού κινήματος. Με επιμονή στην μαζικότητα. Ειδικά τώρα που είναι εκκωφαντική η απουσία της νεολαίας από τις κινητοποιήσεις, πρέπει να επιμείνουμε σε μια αγωνιστική κατεύθυνση ενάντια στους εκβιασμούς και τα τελεσίγραφα των Ευρωπαίων, απαιτώντας την άμεση ρήξη με τους δανειστές, σαν αφετηρία μιας διαφορετικής πορείας για τη χώρα όπου τα βασικά προβλήματα της νεολαίας θα επιλυθούν!

Αναγνωρίζουμε τις υπαρκτές διαφορές εντός του φοιτητικού κινήματος και δεν τις υποτιμούμε. Την επόμενη περίοδο, να παρθούν πρωτοβουλίες από τις συνελεύσεις, για εκδηλώσεις, συζητήσεις και συσκέψεις γύρω από τα κοινωνικά προβλήματα της νεολαίας, τους στόχους του κινήματος νεολαίας, την κοινή δράση και οργάνωση για την ανάπτυξη αντιστάσεων.

Υπερασπιζόμαστε την ανεξαρτησία του φοιτητικών κινήματος και των διαδικασιών του. Καμία συμμετοχή στα όργανα της συνδιοίκησης του πανεπιστημίου και των τμημάτων. Οι φοιτητές δεν θα διαχειριστούν από κοινού με τα τμήματα, τους πρυτάνεις και το υπουργείο τον οικονομικό στραγγαλισμό της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης διεκδικώντας εξαιρέσεις. Οι φοιτητές έχουν αιτήματα και στόχους, δε θα γίνουν συμμέτοχοι στον παραλογισμό. Το φοιτητικό κίνημα από την φύση και την θέση του είναι ενάντια στην συνδιοίκηση.

Η φοιτητική αριστερά να σηκώσει το γάντι!

Σαν Αριστερό Δίκτυο Νεολαίας καταθέτουμε το παρόν κείμενο προς δημόσια συζήτηση και διαβούλευση για την αναγκαία συγκρότηση και περιεχόμενο του κινήματος νεολαίας. Παίρνουμε την πρωτοβουλία να ανοίξουμε μια συζήτηση που έπρεπε να έχει από χθες και όχι σήμερα. Τονίζουμε την ανάγκη η φοιτητική αριστερά να υπερβεί τον εαυτό της πολιτικά και οργανωτικά και να συγκροτηθεί ένα Αριστερό Μέτωπο Νεολαίας σαν απαραίτητο εργαλείο για την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης εντός και εκτός σχολών και την συγκρότηση ενός σύγχρονο νεολαιίστικου κινήματος.

Δεν κάνουμε ούτε βήμα πίσω από την μετωπική ενότητα στην δράση όλων των δυνάμεων της φοιτητικής αριστεράς που θέλουν να υπερασπιστούν όλους ή κάποιους από τους παραπάνω στόχους. Θεωρούμε την κοινή δράση της φοιτητικής αριστεράς εκ των ον ουκ άνευ και χαιρετίζουμε οποιαδήποτε μετωπική διεργασία προς αυτή την κατεύθυνση.